Annem…
Neyleyim ki
Artık yoksun
Toprağın bağrında
Soluksuz bir hazanı meraksın

Yalnızsın
Hamiyet adına
Bakınırsın söyle şimdi
Kime ne anlatırsın bir bahtı karasın

Öksüzdün
Sevgiye hasret
Bir nefestin garipliğinle
Ömrünü tükettin ve yine garip gittin

Hüzün Seninle
Ardında bıraktığın
Hicran benimle solgun halinin
İkliminde, çaresizlik şimdi benimle

Soğuk tenin
Artık ritim etmeyen
Suhuletli kalbin mütemadiyen
Sukuta çekilen şefkatli dilin ne sakin

Tenini
Yıkamak
Kefenin en son giyeceğin sancak
Vuslat bilinir ki mefkûreleşen en son durak

Garipliğim
Nüksetti Saklanan
Gözyaşlarım akın etti kalbi
Hissiyat yazılan kelama refakatle niyaz etti

Bilirim ki
Senin umut çınarındım
Umudunda hep vardım, hassaten muhtacım

Acın
İçimde bir dem
Hüznün kalbimde
Sahifeleşen bir kıdem
Anam olarak şayet hakikatsem
İhsanım olacak hamiyetin, himmetin hepten

Mezarı açtım
İçinde tefekkürle
Garipliğe adımladım kaldım
Seni kalbinin sahibine bıraktım
Ve ötelerin hazzını senin bıraktıklarınla andım

Mustafa Cilasun