Yar…
Gözlerimden
Yaş boşalıyordu
Oysaki bu konuda
Pek alışkanlığım yoktu
Halin fakirliğinde, kalbin
Sevgiye hasret iklimiyle nefesleniyordum

Yapraksız
Bir dal misaliydim
Şevksizliğe gark olan
Hicranı abideydim
Ne gülmeyi bilirdim ve ne de
Tebessüm için yüreğimi hasredendim

Bilmek için
Erdemden azadeydim
Düşünmek için bilmeyi,
İdrakle hissetmeyi özümseyemezdim
Hoyratlığın kadrindeydi takatsiz
Nefesim ve çok fakirdi bildiklerim

Tekâmül
Adına, sevda babında
Aşksız kurak ayazlarda,
Poyrazın hırçınlığında
Kan çanağına dönen gözler
Ve hissiz nefesler lahuti şiirler dinler

Alp götüren
Bir zaman dilimine
Sezai Karakoç’un şiirini
Dinliyorum yüreğin burkulduğunu,
Boğazın kuruduğunu, gözler boşalınca hissettim

Şiir adına
Her ne yazılsa az
Dedim. Sarsılan hislerimle
Titremeye başladı tüm bedenim
Ben ne kadar sefilim, kalbi
Hissedişleri ben nereden bilirim dedim

Avuçladığım
Toprağı öylece sıktım
Ve gözlerimden akan yaşlarla
Onu nemlendirdim kokusunu içime
Çektim ve iklimlerin seren camına kilitlendim

Hissetmek
Adına kalbi olmak dedim
Ruhun insicamından uzaklığımı
Bir bir gözden geçirdim
Hilkatin muvacehesince, aklın
Mücerretliğinde nefsimi güncellemiştim

Hasreti
Ve özlemi yeniden anladım
Sevda adına yanmayı,
Aşk babında kanmayı tanımladım
Ötelerin hazzıyla, vuslatın kalan
Sayfalarında, gül kokusuna yaslandım

Çaresizliğimle
El açıp yakardım
Nefesin kalanlarıyla,
Ömrün devranında hardım
Tek başıma kala kaldım, arkama
Dahi bakmadan suskunluğa uzanmıştım

Mustafa Cilasun