Engelli sen, ben, o, katma çor aklına!
“Özürlüdür” diyen, kof-boğaz şaşkına...
Anlat, dinlet, söylet, şapşala taşkına ;
Engel, boş kafada, engelli yok kurban!

Mâdem ki özürlü ,kusurlu hiç değil ;
Aklı, fikri, zikri, başında şom değil;
Tîr ninni divane olsa, hayvan değil;
Engel boş kafada,engelli yok kurban...

Duymaz, görmez, sakat nâğmeler dillerin.
Kusturur kösleri, öten bülbüllerin.
Ciğerden yakarlar, aklınla sözlerin;
Engel boş kafada, engelli yok kurban !

Gözünün gördüğü, zahirî perdesi...
Engelli gördüğün, âdem hak gözdesi.
Hoş görsün, gözünle gönül göz perdesi ;
Engel boşkafada, engelli yok kurban...

Hor görüp söyleme, “özürlüdür bu kul”!
Ahlama,oflama sev , saygıyla sokul !
Dağlama, yağlama, insan birer okul;
Engel boş kafada, engelli yok kurban...
Rifat KAYA