Güz Gezginleri Sokağı

Dediler ki bu mahallede doldu zamanın
Artık bu sokaktan çık git
Ne sütlaç kaldı, ne dilberdudağı
Ne de
Sallanmayı bekleyen bir bebe kundağı.

Taşınalı ne kadar oldu unutmuşum
Seçmeden hatıralarımı alarak yanıma
Toplamıştım tası tarağı
Meğer
Burasıymış bindiğim arabanın son durağı…

Boş bir ev bulunurmuş her zaman
Siyah çiçeklerin açtığı bahçesi küçük
Hep kızılımsı sarıymış hem toprağı
Hem de çelimsiz dalların
Şaşırıp da çıkan tek taze yaprağı.

Ufuk çizgisine kelepçelenmiş burada zaman
Bakir gündüz ve geceler sarmış gönülleri
Nefes almamaya mahkûmmuş her gölgenin karanlığı
Sakinlerinin gözleri kendi ayak izlerinde gezermiş
Yokmuş bu mahallenin akıllı uslu bir muhtarlığı.

Bütün köşe başlarının çıktığı bu sokakta
Kendimce beğendim tek odalı bir ev
Bir divan vardı, belliydi karabasanların bastığı
Çaresizdim
Koydum bir ucuna yastığı.

Kim bilir hangi hafakanlar çığlık atacaktı
Küçücük bir penceresi vardı
Belki göstermeyecekti aklığı
Belki de söndürecekti baktığım her mazi
Gözümdeki son parlaklığı.

Düşündüm uzanıp karabasanların yanına
Hangi çılgın atın sırtındaydı yıllar
Bu son yarışı mıydı yarıştığı
Oysa ne güzeldi toyluğumdaki taylık
Bir salisede küsüp barıştığı.

Arzularım dikildi karşıma
Yarına giden yolun her basamağında hedefler
Aşklar ki yüreklerin birbirine karıştığı
Bir tebessümle sıralandı tek tek dünler
Ve günler ateşle suyun birbirine alıştığı…

Adetmiş bu güz gezginleri sokağında
Her gün bir ev değiştirilirmiş sona doğru
Çok görünürmüş arada oda atlanıldığı
Ama ne hikmetse
Doğruymuş hep bu odada kalacağım sanıldığı.

Ben de öyle sanmıştım, aldanmışım
Siyah çiçekli bahçeler büyüsüzmüş
Burada fark edilirmiş elmas aynaların kırılganlığı
Avuçlardaki sona gidişin
Son sıkılganlığı…

Turgut Uzdu





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.