kadıkıran’ların alinin alt yamacında..

vurmuşlar onu..

elinde sönmemiş bir gün ışığı..

birde martı kanadı varmış bulunduğunda...

alnından sızan kan...

yavrusu kaybetmiş bir ceylan

gibi sokuluvermiş parmak arasına....

daha onyedisindeydi halbuki...

yahu ölüm bu kadar çirkinmiydi..

karnında her gün çift süt içtiği bebe...

Başında dönüp duran bir galebe...

ciğerinde hayri’sinin hasreti ile....

demin gübrelediği toprağa sırt üstü...

uzanıvermişti meneviş’in hatice....

------

mektubun son satırının son noktası

işte bura hüseyin...

sana gelecek ölümün şaşırmış sırası...

be hey kahrolası..

-------

kahpe sokakların kapı numaralarına sarılarak..

felek denilen şerefsizin arkasına sığınarak.

o kurşun puşt artığı

o kurşun zemheri

o kurşun

korkak

bilerek ve isteyerek

yani anla be hüseyin..

TEAMMÜDEN..

-------

yani

kaderin kefesinde

işbilmez bir çırak misali

yarım yamalak hayatı tartarak

yani

bir çocuktan

ucuz bir mahalle dilberi gibi

gözlerini kaçırarak.

ve

en güzel

en masum hayallerin

rahmini parçalayarak

tam ortalayarak sırtını

o kurşun sinsi

o kurşun korkak

yani hüseyin ne kaldı ki anlatacak ..

-------

gel be hüseyin..

gel be tertibim..

kaldırıver kanlı toprakta kirlenmek te olan

bacının hayallerini

al

ellerimden sarı saçlarını

al hasretlerin vebalini üzerimden..

bak bir türkü gibi

sallanmakta vesile anam..

od’un ocağını

yangına tutmuşlar..

gel de bir bakraç su ol

gel be kurbanın olam...