görürdük
meşe ağaçları bile renk değiştirirdi kardan
bembeyaz olurdu her yan
yakına gidildiğinde farkedilen
belli belirsiz bir karaltı olurdu
altında söğüt ağacının
çamura bulanmış bir parça yeşillik
görürdük

koşardık
baharla beraber
’kim önce varırsa pınara
o oturacak en öne’
diyerek
kuşları rahatsız eder olurduk
’gidin suyunuzu başka yerde için’ dercesine
tuhaf bir yarış yapardık
eski ayakkabılar fırladı ayaklardan
pantolonlar tutulurdu bir elle
kan ter içinde
koşardık.

küçücük yaşamların
kocaman dünyasıydı pınar
başında geçerdi bahar
sonra
sarı renk gelirdi
habercisi yazın
az bir yeşillik kalırdı
dibinde pınarın

uğramazdık
ortalarına doğru yazın
uzaktan bakardık
burkulmuş yüreklerle
yine oyunlar oynardık
eksik olurdu
birşeyler
oraya
uğramazdık

bilirdik
nedenini hüznün
ilk kez yaşamıyorduk
’bizim pınarımız kurumuştu’
bilirdik.

Erdem AK