ARDINDAN...
ARDINDAN
el izlerini görmeseydim zamanın yemin edebilirdim hiçbir şeyin değişmediğine, derken… canım yandı, döndüm baktım, gözlerinde akrep. birden kapandı büyü kitabi, gülüyordu Medea. Savruldu gece kaçtı gözüme. Gördüm… ne ay ıslaktı ne de su ayı kucaklamıştı… Kırılan sadece zamandı. Kapattım gözlerimi gece düştü denize. oysa gece de benmişim deniz de. Sen bende demlenirken ben sende bitiyormuşum… Sen gül rengimde dinlenirken ben akrebin nefesini soluyormuşum. Ben sende çaresizliğimi tüketirken sen zamanın ayak izlerini sayıyormuşsun. hepsi miş-li geçmiş zaman-mış… Geç-miş, bit-miş… Aslında geç-miş de ben-mişim, bit-miş de… |