kâh boğulan iki kişinin
birbirine suni teneffüse koşmasıdır aşk
kâh yitenlerin ardından saç baş yolmaktır

belki de büyüdükçe anlıyor insan
güçlü olmak aslında
derinden bir eyvallah çekip
her şeye
_evet her şeye_
razı olmaktır


bir çift kanat
kulağımda
güneşin yüzünü unutmuş acıların
tozunu kaldıran bir yelden
usul usul
önce ellerin
sonra tüm evren
zihnime sığınır yeniden

rayı tükenen kara tren naçarlığı
çöker üzerime
ne kadar kanatsam
koyamam hiçbir yaramı
nedensizce gidişinin yerine

sonbaharda
tam da orda
bir rüyaya inanırken gök/yüzünde sular
davetkâr dağlar açar omuzlarını
söyleyin
acıları doğuran mı
yoksa büyüten mi
daha çok hak eder ağlamayı


kâh bir çocuğun kirpiğinden
süzülürken donup kalmaktır hayat
kâh kalbini şiire sarıp satmaktır

belki de büyüdükçe anlıyor insan
güçlü olmak aslında
derinden bir eyvallah çekip
her şeye
_evet her şeye_
razı olmaktır



İSTİSNA (14 – 21 Kasım 2008, Polatlı – Atakent)
İstisnalar kaideyi bozar.
(önceki şiir: “devridaim”)