Parçadan artan bir kalp,
Sevip de bulamaz mı yer?
Kendi kendine diken mi diker?

Ellerin birleşmediği ayrılık,
Evlerin tamamlanmadığı hazırlık,
Aşığın durduramadığı kader.

Laftan öte, bakışla dövdü,
Verdiğim çiçek o gün öldü,
Dayanılmazmış acısı meğer.

İlk yara mıdır, daha ağır?
İtiraz etsem de bana sağır.
İtiraf ederim, ayrılıktan beter.

Ne anlatabildim, ne anladı.
Mürekkeple anlat merkebi,
Rengim boz, sırtımda semer.

Temaşa şanına yakışan,
Deli aşka oldu kalkışan,
Durduk savaşa gurura esir.

Uzun zamana yayıldı hüzün,
Eledi feleğin ince eleği,
Usulca açılmış çirkef çeşmesi.

Razı mıydı benim azı dişim?
Mağlup olup sıkılmaya beraber,
Rızasız saçı dökülen başım bihaber.

Nur dokumuş ipleri söküp,
İçine dolmuş bir küpü büküp,
Muradımı yakmış üstüne döküp.

An odur ki zaman paresi,
Ruhu yar diyenin var yaresi,
Uymadı baş harfinden şirazesi.

Şair Zegan