​Firariydi adımlarım, hep uzaklara meyilli,
Aklım, kalbimdeki o yangını dilsiz bırakma derdinde...
Kaçarsam kurtulurum sandım,
Kendi cümlelerimin kurşununa dizilmekten.


​Oysa sen,
Dudakları silinmiş portreler gibi dilsizken bile,
Yıkılmış kentimin surlarına aşkı kazımışsın.
Ben masalının satır aralarında gerçeği ararken,
Prangam oldu o çok korktuğum "kalmalar."


​Bildiğim bütün yollar silindi haritalardan,
Sustu pusulam, yönüm sana kırıldı.
Dudaklarından süzülen o nisan tazeliği,
Beni en savunmasız anımda,
Kendi enkazımda yakaladı...


​Nasıl bir mağlubiyettir bu, yüzümde güller açtıran?
Nasıl bir ölümdür, yürürken şarkılar söyleten?
İçimde kanadı kırık, yaralı bir çocuk...
Söyle, hangi imkânsız düşün kuytusunda
Sarıp sarmalarım o ürkek benliğimi?


​Avuçlarıma bıraktığın o bir dirhem cesaret,
Balyoz gibi indi korkulu düşlerime.
Şimdi kirpiklerimde salıncak kurmuş hayallerin,
Hani o sakladığım pembe entarili kız vardı ya;
İşte onun sevinç çığlıkları karışıyor,
Yanaklarımdan süzülen o ıslak kederlere...

​
​Biliyordum...
Bu aşkın her adımı ruhumdan bir parça koparacaktı,
Ayaklarım kanayacak, düşlerim kararıp sönecekti.
Yine de durmadım.
Göz göre göre, ateşi bile bile yürüdüm sana.


​Geriye ne bir rota kaldı kaçacak,
Ne de kalbimle verecek bir savaşım...
Şimdi sadece o bahar kokulu duruşun karşısında;
Yok oluşun içinde var olmayı seçen,
Mağrur ve paramparça bir teslimiyet var.


​Bu benim kaderimdi;
Senin uçurumunda öleceğimi bile bile,
Seni bir ömür sevmekti...


ely
2o aralık