DÖN

Dön ki kışım baharı görsün,
donmuş saatlerim senin adınla yeniden yürüsün.
Camlar buğulansın nefesinle,
gece, omuz başımdan usulca çekilsin.
Dön ki karanlıklarım aydınlansın,
gölgelere sığındığım bütün korkular dağılsın.
Bir kandil yak içimde,
yıllardır sönmeyen yalnızlığıma ışık olsun.
Dön ki içimdeki duygular aşka dönsün,
susmayı marifet sanan kalbim konuşmayı hatırlasın.
Adını her andığımda titreyen dudaklarım,
artık seni çağırmaktan utanmasın.
Ben sensizliği öğrendim sanıyordum,
meğer sadece katlanmayı ezberlemişim.
Sensizlik bir hayat değilmiş,
bir insanın kendini eksiltmesiymiş.
Dön ki yaralarımı sarayım sevginle,
çünkü zaman geçmiyor bazı acılardan.
Bazı yaralar kabuk bağlamıyor,
ancak sevdiğin el değince susuyor.
Gidişin içimde bir sonbahar bıraktı,
her yaprakta biraz daha seni kaybettim.
Dönüşünse bahar olsun,
bir ömre yetecek kadar yeşil,
bir kalbi ayağa kaldıracak kadar gerçek.
Ben seni özlemekten yoruldum,
ama sevmekten hiç vazgeçmedim.
Her gece seni beklerken
kalbim kapıya en yakın yerde uyudu.
Dön…
çünkü ben hâlâ
yarım kalan bütün dualarımı
senin adınla tamamlıyorum.