0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
10
Okunma
Erzurumlu, yürekli bir kızdı,
Ordu gibi bilirdi hayatı.
Arkası döndüğünde sustu zaman,
Emekleri ziyan, kaldı hatıra.
Sevmedi, sevilemedi hiçbir zaman,
Bir ömür geçti, boştu liman.
Yas geldi, dayandı kırka,
Gözleri konuşur artık dilsiz şarkılarla.
Aşk denilen şey neydi ki zaten?
Bir masal mıydı, yoksa bir imtihan?
Mutluluk gelir mi, çalar mı kapısını,
Yorgun kalbine bir gün konar mı?
Bir ömür verdi suskun yollara,
Kendiyle savaştı her sabaha.
Şimdi sorar sessizce kendi kendine:
“Ben miydim yoksa sevilmeyi unutan?”
