Yanan bir aşk idim, küle döndüm ben.
Ayrılık vuslat ne, sana döndüm ben.
İkilik kalktı gönül mülkümden;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.

Adın şânı yücedir, gönül divâne.
Saray istemem, mülk bana bahâne.
Çamurlu yollardan geçtim nihâne;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.

Ay aşk ilinde gece olur mu hiç?
Âh u zâr sildim, kalmadı sevinç.
Karıncaya rızkı veren Sensin güç;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.

Bu fânî geçip gider mi dünyadan?
Giden geri mi döner o yoldan?
Uzak çağlardan, aşk diyarından;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.

Çile çeşmesinde aktı bu ömür.
Ne külüm kaldı, ne de kömür.
Kara toprağa karıştı gurur;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.

Gam pınar gibi akar içime.
Aşkta gurur kalmaz, düşer önüme.
Hep mi yanar insan çilede, deme;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.

Biter mi kışlar, başlar mı bahar?
Sual üstüne binbir sual var.
Söndü gözümde yanan o fer;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.

Sevdiğin kulundur ol Muhammed.
Aşk der, susar gönül; eder hürmet.
Ona sevgili denir elbet;
Şânı yüce, kovma beni dergâhından.