Düşündükçe ağlıyorum
Bir kaldırım kenarında
üstü gazeteyle örtülü uykuları,
gecenin soğuğuna emanet edilmiş
insan sıcaklığını düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Bir çocuğun gözünde yarım kalan gülüşü,
okula değil hayata erken gönderilmiş
çıplak ayakları,
cebinde kalem değil
açlık taşıyan sabahları düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Yetim kalmış bir bakışı,
ana kokusuna hasret bir başı,
kimsesizliğin sessiz çığlığını
duvarlara çarpıp geri dönen
duaları düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Adaletin terazisini eğip bükenleri,
yalanı kürsüye çıkarıp
hakikati susturanları,
okumamış cahille
yalanı ilim sanan âlimi
yan yana düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Bir ömrü zindanda çürüyeni,
gurbet elde adını kaybedeni,
kapı kapı onurunu bozduran
yoksulluğun ayıbını değil
yoksulun kendisini suçlayan
düzeni düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Komada bir umut gibi yatan bedeni,
eli koynunda, gözü ufukta
dönmeyeceğini bile bile
cepheye yürüyen yiğidi düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Tarlada beli bükülmüş ırgatı,
merada sessizliğe alışmış çobanı,
kul olmamak için yaratılmışken
kullara kul edilen insanı düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
“Hakkımı ararsam başıma iş gelir” diyenleri,
“Neme lazım” deyip susanları,
suskunlukla büyüyen zulmü
kanayan bir yara gibi düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Doğruyu eğip bükenleri,
vatanı pazarlık masasına sürenleri,
ayrıştırıp bölenleri,
aynı toprağa basıp
aynı göğe bakıp
birbirine yabancı kalanları düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Sevdiğinden koparılanları,
ihanetin soğuk yüzünü,
dostluğu bozuk para gibi harcayanları
ve buna alışan kalpleri düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Çamuru halka atanları,
dedikoduyla geçinenleri,
kalemle değil iftirayla savaşanları
ve hâlâ dimdik duran
onur sahiplerini düşünüyorum.

Düşündükçe ağlıyorum
Ama sadece ağlamıyorum…
Unutmuyorum, susmuyorum,
insan kalmaya direniyorum.

Çünkü
ağlamak yetmez bazen,
vicdan ayakta kalmalı.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 15.12.2025