Belki de bu günün, sonunda olur,
Geceler Gündüz‘e koşar, gecikme.!
Bendeki algılar, sonsuza vurur,
Bu gönül sana emanet, üşütme.!

Sabrına taş koyma, yeterli deme,
Gün gelir geriye gelir, belleme,
Bedenim suskunsa, bak da söyleme,
Olur da yoktur, gitti dedirtme.!

Geçmişte ulaştım, senin sevgine,
Hep seni sevdim, sözümdür yarına,
Koy yüreğimi, içine kalbine,
Bu gönül sane emanet, üşütme.!

Ben burada görüp, sevmedim seni,
Her yönüne bakarak, gördüğüm teni,
Ben de hep sen vardın, yaşam temeli,
Kimseler değmesin, sakın yıktırma.!

Ayrılık dalında, meyve olmuyor,
Beni bilen herkes, kimdir demiyor,
Belli ki bendeki, seni tanıyor,
Bu gönül sana emenet, üşütme.!

Sensiz kalmaktansa, nefessiz oldum,
Seni üzmek istemedim, yoruldum,
Çok düşündüm, ve çokça yol yürüdüm,
Darılma yollara bakıp, sürdürme.!

Bir dalım yaşam dı, birisi sendin,
Doğuştan feryadım, eden neferdin,
Miadı bu böyle, olsun isterdim,
Bu gönül sana emanet, üşütme.!
13.12.25 / Saat 09,09
MİADI (Mehmet AY)