1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
61
Okunma
Üzerime indi yağmur,
çiçek açar sandım — köküm çürüdü.
Her damla bir vaatti sanki,
inandım, içim söküldü.
Güneş durdu alnımda uzun, ısınırım sandım — külüm savruldu.
Işık dedikleri bu muydu,
dokunduğu her şeyi yakıp unuttu.
Geceyi açtım, gök derindi,
yıldız sandım — hayaldi.
Gökyüzü değil, benimdi
üzerime çöken karanlıkla çürüyen halim.
Rüzgâr esti tenime,
serinlerim sandım — savruldum.
Nefes almak için durduğum kıyıda,
sadece kendime tutundum.
Deniz sustu, dalga çekildi,
sakinlik sandım — boşluktu.
Sessizlik dediğim şey,
adımı unutturdu.
Ve gittim eğildiğim her yerden,
daha dik olurum sandım.
Parça parça bir hayattan
bütün bir ben çıkar sandım.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz