Rüzgârın fısıltısı, eski bir şarkı gibi,
Penceremin önünde durup soluklanıyor.
Tozlu raflardaki kitaplar,
Yarım kalmış bir hikâye,
Sanki her biri, senin adını sayıklıyor...


​Gülüm,
Gecem,
Günüm...



Duy işte susmuyor usum,
Her şeye seni yazıyor...
Açmayan begonvillerim,
Uçmayan hayallerim,
İçmeyen serseri hâllerim,
"Sen" diye haykırıyor sessizce.
​Şimdi bir boşluk var,
Senden kalan o derin sızı,
Takvim yapraklarında asılı duran kör bir düğüm.
Zamanın kucağında uyuyan dilsiz bir çocuk gibi,
Sustukça büyüyor içimde,
Sen/deki o son gördüğüm...


​Umutsuzluğun sisi,
Unut diye çırpınırken gözlerinden,
Yanağımdan akıp gitmeye yeminli gibi...

Susuyorsun hâlâ...

Peki şimdi susman mı evlâ konuşman mı daha yara..?

​Hangi kelime onarabilir bu dilsiz uçurumu?

Dudaklarının kıyısında bekleyen o fırtına,
Dindirebilir mi içimdeki bu yetim hasreti?

Belki de en ağır cevaptır sükûtun rengi,
Ne gidişin belli artık, ne de kalışının çok sesli sessizliği...


Diyorum ki şimdi;
Sen yine de
Gitme(Sen),
Sakın gitme(Sen)...


Hatta
Hep kal,
Sen hep hoşça kal...




...