Aşkın menzilinde yürüyen her gönül, vuslata ermeden evvel hicranın kapısından geçer.
Âşığın gözyaşı, bazen bir pınar olur akar;
bazen çöl gibi olur kavurur.
Lakin her gözyaşı, sahibini sevgilinin kapısına taşıyan gizli bir ırmaktır.
Bu ırmaktan içen, dünya diyarlarını dolaşsa da kalbine yalnız bir isim yazılır.
Âşık, sevdayı libas kılar; giyer de gönlün otağına durur. İçindeki ateşle Halep’i, Şam’ı, Kenan’ı dolaşır; her şehirde sevgilinin bir hayalini görür.

İşte bu şiirde, Aşık’ın gönlü, aşkın yedi iklimini dolaşıp sevgilinin bir bakışına kavuşmak ister.
Gözyaşı Porsuk’a karışmış; kelamı dert ile düğümlenmiş; yolunun kumları Mecnun’a kaderdaş kesilmiş. Sevgilisi ise bir gül-i rana olup ufuktan doğmuştur.

Bu şiir, o hikmetli yolculuğun bir hatırası; aşkın çölünde yankı bulan bir nidası gibidir adeta..
Tebrik ediyorum.