Bu şehri teninden söküp atsaydım
Yine de yurtsuz kalırdım sana
Şiirlerim sokak aralarında sürü hâlinde
aşkın izini kokluyor
aç bıraktım hepsini—
Kapına bağlanmak için

Kentin paslı omuzlarında uyuttum
Adımlarımın gölgesini
Her kaldırımda senden arta kalanlar
Sürünüyor kaburgama
Dilimde unuttuğun bir harf var hâlâ
Her gece onunla kanatıyorum susuşumu

Rüzgâr, saçlarından sökülmüş gibi
Çatıların üzerinden dolaşıp yanağıma konar
Sen kokar şehir sen kokar yalnızlık
Kaçıp sığındığım her köşede
Kederim kuzgun gibi omzumda tüner


Geceler pencereme yaslanıp beni dinliyor
Hain istihbaratçı geceler
Seninle dolu yarım heceleri
Kışkırtıcı çıldırtıcı geceler

Bir sokak lambası gibi içimde titreyip
Yanıp söner adının karanlıktaki izi
Aşkı değil
yokluğu kovalıyor artık şiirlerim
Bile isteye ısırıyorlar bileğimi

Bu şehri teninden soyduğum gün
Yalnız seni değil
Benliğin göç yollarını da kaybedeceğim
Yurtsuz kalmak böyle bir şey işte
Karanlığı kanadında taşıyan kuzgun olmak
Böyle bir şey işte

Siyah göğe siyah dalga bırakıyorum


.Kuz’gun,