Ayaklarımın altında betondan yollar
Yürüyorum bir avuç toprak bulmak için
Ey su yüzlü Derviş
Söylesene ne zaman yeşerir buralarda dağlar

Ayaklarımın altında betondan çöller
Ellerim kurudu ağzım dilim yüzüne hasret
Neredesin ey serapların Dervişi
Kalmadı bu canda gayret

Ayaklarımın altında betondan çiçekler
Kırmızılar ve sarılar neredeler
Yağmuru da getir ey Derviş
Rengârenk aksın dereler

Ayaklarımın altında betondan yeller
Bir ömür estim gri de
Gel Derviş siyah göğüme gözlerini sür
Umudun kuşları kanat çırpsın mavide

Ayaklarımın altında betondan evler
Hepsinde gözyaşı hepsinde keder
İyiliğin yoldaşı Derviş
Mutlu insanlar neredeler

Ayaklarımın altında betondan camlar
Ne kanatıyorlar ne buğulanıyorlar
Bir kalp bile çizemedim Derviş
Sevgiye bilerek hile karıştırıyorlar

Ayaklarımın altında betondan insanlar
Sevgiyi bilmiyorlar vicdanı unuttular
Derviş biz ne zaman böyle olduk
Ruhumuzu kaybedip içimizi kuruttuk

Ayaklarımın altında betondan paralar
Hınca hınç ceplerini dolduranlar durmuyorlar
Söylesene Derviş bu doymazlık neden
Görmüyorlar mı babalar ekmek kavgasında ölüyorlar

Ayaklarımın altında betondan ağaçlar
Ne meyve veriyorlar ne de çiçek açıyorlar
Ey Derviş sesleri duymuyor musun
Çocuklar açlıktan ağlıyorlar

Ayaklarımın altında betondan şiirler
Aşkı çalanlar harfleri de götürdüler
Güneş doğmayacak mı Derviş
Dilleri urgandan olanlar şafağı da kirlettiler

Ayaklarımın altında kalmadı derman
Yoruldum susturuldu dilim soğudu kanım
Gel artık Derviş
Kırılmadan kalemim yazılmadan fermanım