Yetmiş beş yaşında gücüm kuvvetim
Bitmedi diyordu rahmetli dedem
Dört kâfi gelmedi beşe niyetim
Yetmedi diyordu rahmetli dedem

Manda yoğurduyla kestane balı
Bu uğurda yedi serveti malı
Yelken delinse de aşkın sandalı
Batmadı diyordu rahmetli dedem

Çözemedim derdi kadın sırrını
Biri öldüğünde aldı birini
Yazık ki hiçbiri ilkin yerini
Tutmadı diyordu rahmetli dedem

Bahsedeyim size gelmişken yeri
Küçüklükten beri ayyaşın biri
Bu yaşıma kadar hayat ileri
İtmedi diyordu rahmetli dedem

Havalar soğudu. Bak, geliyor Mart.
İnsana bu yaşta bir sevgili şart.
Kimi zaman iki, iki daha dört
Etmedi, diyordu rahmetli dedem.

Başım ağrıyordan çok çektim kuzum
Bu yüzden dertliyim, bundan mutsuzum
Yetmiş beş senedir bir gün horozum
Ötmedi diyordu rahmetli dedem

Kıymetim bilinmez delsem de dağı
Yine de kesmedim aşk ile bağı
Bu kul ne huzuru ne mutluluğu
Tatmadı diyordu rahmetli dedem

Bir gün güneş açsa, bir gün bulutlu
İyimser yaşardı aşktan umutlu
Ne yazık ki bir gün bacamız mutlu
Tütmedi diyordu rahmetli dedem

Yaşayıp gitmişti kendi hâlinde
Tanımayan yoktu Konya ilinde
Hasretiyim bir an, işim yolunda
Gitmedi diyordu rahmetli dedem