Gözlerim değmiyor artık toprağa, baba;
Sanki bakarsam her şey kopacak gibi hissediyorum.
Her adımım seni arıyor, her nefesim seni çağırıyor.

Bana bir mezar verin, içinde babam olmasın;
Gölgesi kalsın yalnızca,
Ben o gölgede yeniden çocuk olayım.

Toprak beni tanısın,
Sen yokken, içimde susturulmuş sesler
Sadece toprağın kalbine ulaşabiliyor, baba.


Her sabah seni arıyor yağmurun kokusu, tenimde
Her akşam rüzgâr adını sessizce omzuma bırakıyor,
Ay ışığıyla dokunuyor özlemin tenime.

Sanki hâlâ bir yerlerde yürüyorsun,
Sanki adımların hâlâ iz bırakıyor yolların üzerinde.
Ve içimde hâlâ senin adımların yankılanıyor.

Ne zaman göğe baksam,
Bulutların arasından geçiyorsun, baba.
Işığın bazen bir kuşun kanadına,

Bazen gecenin sessizliğine siniyor.
Ve yüzümden düşen her yaş
Sanki sana dönmek için yola çıkıyor.

Büyüyemedim sensiz;
Dünya senden sonra daha gürültülü,
Ben ise daha sessiz oldum.

İçimde yıllardır saklanan o küçük çocuk
Hâlâ adını fısıldayan rüzgâra tutunuyor, baba,
Ve içimdeki her çığlık seni çağırıyor yeniden.

Ve ben…
Her duamda
Dizlerinin dibine yeniden oturuyorum, baba;
Dünya dönerken ben hep orada kalıyorum