Tilki çakal varın yiyip içmekte
Uyan artık Safo dayı tünaydın
Atı alan Üsküdar-ı geçmekte
Uyan artık Safo dayı tünaydın

Pohpohlarlar kulağına hoş gelir
Gafil olma yaz ortası kış gelir
Dudak bükme belin kıran taş gelir
Uyan artık Safo dayı tünaydın

Gerçekleri ters yüz edip silerek
Emeğini gasp ederler bilerek
Yer içerler geğirerek gülerek
Uyan artık Safo dayı tünaydın

Birçoğunun ar damarı çatlamış
Vicdanını tekme tokat şutlamış
Arsızlığı birken bine katlamış
Uyan artık Safo dayı tünaydın

Kal mı geldi eli belde durursun
Tren kaçar dizlerine vurursun
Susuz kalan dal misali kurursun
Uyan artık Safo dayı tünaydın

Yad tırpanı ekinlerin biçmeden
Şerbet sanıp ağuları içmeden
Kimileri dişin sayıp ölçmeden
Uyan artık Safo dayı tünaydın

El sinsidir sanmayasın ereksiz
Sakın ola deme tedbir gereksiz
Altın oyar kazması ve küreksiz
Uyan artık Safo dayı tünaydın

El çizmesi öz yurdunda gezmesin
Dalavere türlü oyun düzmesin
Bağ bahçende çiçeklerin ezmesin
Uyan artık Safo dayı tünaydın

Koza derki hele dön bak maziye
Yüz bulanlar gem’i alır azıya
Kanlar döküp döner verir taziye
Uyan artık Safo dayı tünaydın

Yahya Koza

dost kalem

Hiç ses çıkaramazsın cepten alanı
Duymazdan gelirsin hakkın çalanı
Bana yeter dersin üç beş kalanı
Uyan artık Safo dayı tünaydın... kundakçıoğlu