Milyonlarca yağmur damlası oynaşırken camda,
Güz ve gece. Hatıra bahçemde şemsiye açmayı unutmuş,
Binlerce mayalanmış duygu var ıslanmış.
İç çekmelerin sıraladığı nefes trendinin en sonunda,
Ben menekşeler narinliğinde gecelerle doğmuş,
Ve şiirim hercailerle yoğrulmuş.

Hislerin alkış sesi deyince kulaklarına duygunun,
Gönlümün şafağı pembelenir. Yeter ki taze sabah bulunsun.

Bulutların alacakaranlık gölgesi dağlarda ilerlerken daüssıla,
Ebedi çocukluğumun suskunluğu buharlanır.
Güllerin gözleri güzlenir, yarı saydamsı efkârlanır.
Vefanın her parmağı tenimde gezinirken güleç bir fasıla,
Mor sızılarla yoklar beni, bahçeler mazılanır.
Okyanuslar kadar gülerim, gönlüm sonsuza sandallanır.

Öğreneceğim civir sevdalarla vuslatı yaşamayı,
Geçtiğim yollara serpeceğim hep yıldızları ve ay’ı.

Siluetleşen dağların eteklerinde tırısa kalkan,
Başağa hınçlaşmış ekinlerin niyetleri yellenir.
Zamanın ellerini tutarım; içimde güvencim yeşillenir.
Bulutlar yumuşakça okşayıp sevda yağmuru bırakan,
Bir edayla dağların doruklarında eğleşir.
Dağın bulut aşkıyla yüreğimin sevgi çölü birleşir.

Ufuklar olmasaydı hasretinden çatlardı dağlar,
Gönlümün çarpıntısını eskimeyen soluklar paklar.

Sait Edip Akdağ / S. Edip Yörükoğlu