Şiirin Adı: Deli Rüzgâr
Şairi: Nejat Hoca
Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi namı diğer Celil ÇINKIR

“Deli Rüzgâr”, dışarıdaki mevsimi anlatırken aslında insanın içindeki derin mevsimi konu alan bir şiir. Her kıtada düşen bir yaprağın peşinden gidiyor şair; ama bu yaprak, sıradan bir yaprak değil… Bazen bir hatıra, bazen bir sır, bazen bir veda, bazen bir umut.

İlk dizeden itibaren rüzgârın sesi yalnızlıkla karışıyor. Dala sessizce düşen yaprak, gönüle sessizce düşen hüznün tam karşılığı. Zamanın aynasına solmuş bir iz olarak bakılması, insanın kendi geçmişiyle yüzleşmesinin sembolü gibi.

İkinci kıtada toprağa eren her yaprak bir özlem taşır. Şair, “özlemle yanar” derken, özlemin hem yakan hem de yeniden canlandıran yanını gösteriyor. Çünkü her çöküşün içinde bir diriliş tohumu var.

Üçüncü kıtada “her veda çağdır” ifadesi şiirin en kuvvetli yeridir. Her ayrılığın, her düşüşün insanı başka bir zamana taşıdığı seziliyor. Veda bir bitişten çok, ufka açılan bir çağrı gibi okunuyor.

Dördüncü kıtada deniz kokusuyla karışan yaş, duygu ile tabiatın iç içe geçtiği o ince çizgiyi kuruyor. Rüzgârın diline saklanan türkü ise kalpte saklanan sızıların müzikal izidir.

Son kıta şiiri tamamlayan bir iç döngü oluşturuyor. Her düşüşün bir kader, her kaderin bir nefes oluşu, insanın kendi sonbaharlarından nasıl yeni baharlar çıkardığını hatırlatıyor.

Şiir bütünüyle hüzünle umudun ince sarkacında salınan bir ruh hâli taşıyor. Her yaprak ayrı bir duygu, her duygu ayrı bir yolculuk gibi… Dili yalın fakat derin; imgeler sade ama güçlü. Rüzgârın taşıdığı her ses, okuyanın kendi içindeki bir kapıyı aralıyor.

Vesselam.
“Bazı yapraklar rüzgârla düşmez; insanın kalbinden kopup düşer.”