Gitmem dediğim yerden ayrıldı yüreğim. Harab olan kalbimde kaldı nefesin Leyl ü nevharı anlayamadan doldu günlerim. Karanlık zülfünde iken gönlümün karasına döndü cümlelerim. Arz-ı hal etsem sümme varsam derin uykuya. Sensizlikten midir yoksa sessizlikten midir bu kopan fırtına.
İkisi de yalan aslında
ikisi de bahane
fırtına sensin
hâlâ içimde dönen
isim koyamadığım o lanet kasırga
adın dilimde pas
gözlerimde kül
Arz-ı hal etsem sümme varsam
derin uykuya
uyanır mıyım bilmem
ama rüyamda bile
seni affetmem
Çünkü sen
gidersin diye korktuğum yerde
gitmeden öldürdün beni
şimdi ne Leyl ü nevharım
ne sabahım
ne de bir daha
“gel” diyecek nefesim kaldı
Sadece bu fırtına var
kulaklarımda uğuldayan
ve bir türlü dinmeyen
senin yokluğunun
kocaman,
kocaman gürültüsü kaldı.