Ah be Nazlıcan…
Senin bendeki yerin, dünyadaki her şeyin ötesinde,
Ve sen, mükemmel olan her şeyin
Bir fazlasıydın…
Belki bu yüzden, adını her düşündüğümde
Kalbim bir sızıyla değil, bir çağlayanla titrer hâlâ.

Bir bilsen…
İnsan, karşısındaki ışığı bazen güneş sanıyor,
Meğerse sen; hem güneş, hem ay, hem yaralı bir yıldızmışsın.
Hem ısıtır, hem üşütür, hem düşündürürmüşsün beni.
Ben farkına varmadan,
Sen çoktan yazılmış bir kaderin gizli satırlarına dönüşmüşsün.

Ah be Nazlıcan…
Sen geçince sokaklardan,
Kaldırım taşları bile güzelleşirdi sanki.
Rüzgârın yönü değişir,
Kaldırımlara düşen gölgeler bile başka türlü uzardı.
Bense hep aynı kaldım,
Aynı masumiyet, aynı delilik, aynı tutku…
Sen değiştin mi, yoksa ben mi geç kaldım bilmiyorum.

Hani derler ya,
“Bir insanı sevmek, bir şehri yeniden kurmak gibidir.”
Ben senden bir şehir kurdum içimde;
Sokaklarına adım attıkça
Kendi ayak izlerime bile yabancı kaldım.
Bu yüzden galiba,
Seni sevmenin adı;
Bendeki yarım kalmış hayatın tamamlanmasına benziyordu.

Ama işte…
Hayat bazen, insanın en güvendiği limanı bile
Fırtınaya boğar.
Ve sen…
Benim en sakin limanımken,
Bir sabah kalktım,
En büyük fırtınama dönüşmüşsün.
O günden beri deniz kokusu bile değişti burnumda.

Ah be Nazlıcan…
Ben seni bir ömrün omurgası sandım,
Meğer sen sadece bir anın kalbine dokunmuşsun.
Ama öyle bir an ki;
Bir ömrü gölgede bırakacak kadar güçlü,
Bir insanı diz çöktürecek kadar derin,
Bir geceye bin yıl yaşatacak kadar keskin.

Yine de şunu bil:
Sana kızgın değilim,
Sitemim bile bir nezaket taşır adında.
Çünkü insan en çok kırıldığına değil,
En çok kıymet verdiğine sitem eder.

Sen mükemmel olan her şeyin bir fazlasıydın ya…
Ben de sana hep eksik kaldım belki.
Belki bu yüzden tamamlanamadık.

Ama bugün bile,
İsmine değen her hece
Yüreğimde bir tınıya dönüşür.
Kader bazen insana
“Keşke” diye diye ömür sürdürür,
Benim keşkem sensin Nazlıcan.
Hem kalbimde bir yara,
Hem içimde bir dua olarak.

Ve bil ki…
Adını duyan rüzgâr bile
Bir anlığına susuyorsa,
Ben hâlâ seni anlatıyorumdur.

Ah be Nazlıcan…
Sen bendeki yerini hiç bilmedin,
Ama ben seni anlatmaktan hiç vazgeçmedim.
Bu şiir bile yetmez sana,
Ama yine de
Seni anlatan her sözde
Kalbimin izi var…

Kadir TURGUT