Sensizlikten sonra başlayan fırtınalar,her geçen gün daha çok yaralıyordu beni.Göz yaşlarım sağanak yağmur bulutlarıyla düşerken geceme,yine sadece sen vardın aklımda ve birde yüreğimde sonsuz sevgin.Gözlerin öyle güzeldi ki,hayalin bir o kadarda masum duruyordu karşımda.Odama pencere aralığından sızan dolunay,bütün sadeliği ile hazanıma huzur veriyordu.Uykuyu çoktan unutmuştum.Sadece geliş gününün ümidiyle avutuyordum bahçemdeki çiçekleri.

Düşlerime seni çiziyor ve adını işliyordum mısralarıma.Arzularım kurumuş yapraklar gibi dökülürken dalından,bir daha yeşermeyecekti elini tutarken kurduğum hayaller.

Alabildiğine sessiz ve ürkütücüydü kaldırımlar.Koynuma bıraktığın yalnızlıklar,sokak lambalarıyla dans ediyordu.Yıldızlar bu suskunluğu bozmak istercesine seni istiyordu yanlarında,hayalini unutmayan yakamozlar nispet yapıyorken duvarımdaki fotoğraflarına,istem dışı umutlar doğuyordu buruşuk gölgelerime.

Sigaramı -kokunu- içime çekerken,üstüme çöküyordu gecenin bütün matemi.Soğuk çerçevelerle örerken ruhunu,artık geri dönüşünü bile istemiyordum.

Bir tek hatıralarım tanık olmuştu ayrılığımıza.Gidişini kalbim kabullenemezken,yalancı şahitlik yapıyordu bedenime bıraktığın yara izleri.Vefasızlığı yargılıyorken her satırda,sanki sen dışında herkes doğru söylüyordu bu sahte senaryoda.Cezasını çoktan bulmuştu yumrukladığım gitme kal sözcüklerim.

Tüm bu yazılanlara inat,aslında kimse anlamıyordu ve kimse umursamıyordu beni.
İçimdeki sen bile bilmiyordu, seni ne kadar çok özlediğimi.
içimdeki sen...