Akıl hastanesinin duvarlarına yazılan bir şiir

Başkasında yara açılır
gelir kanı benden akar
Başkasının gönlünde insanlar ölür
Selası aklımda verilir
Ölen kim olursa olsun
Gelir benim gönlüme gömülür

En büyük hatan ne? diye sorsalar
"İnsan olmak "derim
Lakin çevreme sorsanız
Ben insan olmayı bile beceremedim!
Dostum dediğim insanlara göre en büyük sorunum
Çok merhametli olmam
Lakin merhameti söküp alırsanız benden
İşte o zaman ben insan olamam!
Başkasının derdi ile dertlenmeyeni
Zaten ben insan yerine koymam!

Başkasının günahını şeytan üstlenirken
Benim günahlanmın sebebi yine benim
Siz elimi kanlı gördüğünüz için katil sandınız beni
Lakin sırtımda duran bıçakları çıkarırken kesildi ellerim...

Aklımın içinde bilmem kaçıncı dünya savaşı
Kötüler galip gelmesin diye yitirdim ben aklımı
Daha ne kadar
Daha ne kadar yakabilirsiniz ki canımı?
Ben kendi uçurumlarımdan atlayıp
Kendi denizime düşerek boğuldum
Canımı acıtmaz artık
Ne ihanet
Ne de "seni seviyorum" yalanı

Sizi hayata bağlayan çelik zincirler
Beni ise bağlayan örümcek ağı
Lakin size yağmur çiselese sel olur
Bana ise fırtına kopsa
Eteklerimden anca toz uçurur...

Dışardan bakınca bende gördüğünüz o çiçekler
İçimi dolduran mezarların üstüne dikili
Bakmayın suskun durduğuma
Yıkık minarelerimde yankılanıyor hâlâ selâ sesleri
Kırk farklı dereye girip
Kırk kere yıkansam bile
Bedenimden silinmiyor
Bana layık gördüğünüz o ihanet izleri...

Size göre aptallık bu yaptığım
Bana göre ise Allah vergisi
Lakin inatla çiçeklendireceğim
Ellerimin dokunduğu her yeri !
Kimine leş kokacak o çiçekler
Kimine akşam sefası
Mutluluğun bir anlamı olur mu hiç?
Çekilmez ise cefası...