Sen başka birine gülüyorsun şimdi,
ben, gecenin boşluğunda
senin adını içime gömüyorum.
Hayat, ikimize aynı kapıyı açmadı;
sen ışığa yürüdün,
ben karanlığa sıkıştım.

Yoksulluğun soğuğunda büyüdüm,
düşlerim eksik, yarınlarım kırık.
Bir adım daha atsam çözülecek sandım
ama yollarım hep kapandı,
adımlarım hep ağır kaldı.

Sana bir dünya veremedim;
ne bir ev,
ne bir umut,
ne de yanında durmaya yetecek bir güç.
Sen de sustun, gittin,
belki de gitmekten başka çaren yoktu.

Sen başkasının yanında gülüyorsun artık,
ben ise kendi içimin dar sokaklarında
sana dokunmadan yaşlanmayı öğreniyorum.

Seni unutmak kolay olsaydı,
çoktan unuturdum.
Ama insan bazen
bir yarayı değil,
o yaranın bıraktığı boşluğu taşır içinde.

Ben de seni öyle taşıyorum işte:
sessizce, kimse bilmeden,
kimseye söylemeden,
hiçbir şey istemeden.

Belki bir gün,
şehrin kalabalığı içinde
bir anlığına dönüp bakarsın geriye…
Ben hala orada olacağım:
bir köşede,
adını sessizce tutan bir yürekle.

Uğur Kağan