Şiir adı: KEÇİ İLE TEKE’NİN TRAJEDİK OYUNU
Şairi: Emine Balı Oğuz

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Emine Balı Oğuz bu şiirde keçi-teke ikilisini öyle bir sahneye çıkarmış ki, ortaya hem mizah dolu hem de taşlamayla parıldayan tam teşekküllü bir “dağlar cumhuriyeti trajikomedyası” çıkmış.

Sözde mesele ot, su, mer’a gibi görünürken işin aslının—her zamanki gibi—ego, horozlanma ve hormon ekonomisi olduğu gayet net anlaşılıyor.

Sarp kayalıkların üzerinde, sakallı ağanın Ferhat misali dağa gedik açması; megafonla kendini duyurma çabası; boynuzu çatlamış bir teki ile keyif makamında gezen bir keçi… Hepsi, insanın toplumsal sürümünde de birebir karşılığı olan tipler.

Üç günlük çebişlerin hayretle izleyişi ise şiirin en tatlı hiciv noktası:
“Bu iki manyak neyi paylaşıyor?” bakışı, bütün doğanın ortak sorusu aslında.

Ot bol, su bol, bahar kapıda; ortamda hiçbir kriz yok. Ama teke yine sahnede—çünkü kriz yoksa bile kendisi kriz üretir.
Megafon sahnesi ise başlı başına bir stand-up:
“Mikrofon yetmiyor, megafon açık.”
Teke’nin kendi sesine bile dayanamadığı belli.

Keçinin rahatlığı ayrı bir memleket hikâyesi:
“Tekede kafa yok, beyin zonkluyor” dizesi aslında tüm oyunun özeti.
Savaş kazanılmadan kazanılmış gibi poz verilir; çebişler durumu çözemeden büyür; günün sonunda kazançlı dönen yine dişi keçidir.

Yani tabiat ders veriyor:
Boş kavga çok, kazanan çoğu zaman seyretmeyi bilen olur.

Şiir hem hayvanların üzerinden insanı anlatıyor,
hem mizahı zirveye çıkarıyor,
hem de taşlamayı ince bir tebessüm eşliğinde okuyucunun yan cebine bırakıyor.

Gerçekten “trajik” değil, trajikomik—tam Anadolu’nun tadında bir anlatı.

Vesselam

“Bazı savaşlar zafer için değil, egonun doyması içindir; akıllı olan seyreden olur… Vesselam.”