0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
44
Okunma
Bir hükmü yok artık gecelerin,
Aynı karanlık iner gözlerime.
Sözler tükendi, umut bitti,
Kırık bir hikâyeyim kendi içimde.
Dost dediklerim yolun başında,
Gölge gibi kayboldu ardımda.
Bu şehir soğuk, bu dünya sessiz,
Ruhum üşür kaldığım yerde yalnızca.
Hükümsüz dünya, beni yorma artık,
Kader yazmışsa bozsun bu talih.
Yolum taşlı, gönlüm paramparça,
Yine de yürürüm… alıştım yokluğa.
Bir gün gelirse güneş yeniden,
Belki ısıtır içimde ölenleri.
Ama bugün değil… bugün ben
Suskunluğumla konuşuyorum kendime.
Hükümsüz dünya, beni yorma artık,
Kader yazmışsa bozsun bu talih.
Yolum taşlı, gönlüm paramparça,
Yine de yürürüm… alıştım yokluğa.
Bir nefes kalmış, bir umut kalmamış,
Bu hayat beni görmezden almış…
Hükümsüz dünya, dönüp bakma bana,
Ben zaten çoktan düşmüşüm zamana…
5.0
100% (1)
