eğirisinden doğrusuna kadar
toparlanmışken,
bir bütünün üç çıkmazında
harflerin kargaşaya büründüğü
ve seni gece gibi eşsiz kılan sessizliğinle,
o uçsuz bucaksız şehirden alıp gelen
bu hasretin kalbinden öperim;

" bana ait olamaz ,
sana yabancı bakışlar"...

s/ aklandım , odanın her köşesi
hatta dört duvar bilmem kaçıncı
kayboluşum , her arayışta,
bulabildiğim kadar sözcüklerle
eş güdüm menzilinde zamanın,
gelmediğin yolculukta,
uğurlamayacağım sen’ i,
o kadar ki, dar bu sokata o ev,
kapıyı tekmeleyen çığlığın
ben’ i dudaklarında susuz bırakan
yağmursuz geçen mevsim
onca şehirden sonra
sen..

düşüncesizliğimi hoş gör, buyur etmek imkansız, acıdan terfi eden dokunuşları
varsayımdan hizalı duruyorum,
ölüme geç kaldıkça,
ıslığında boğulsa nefesim
gözlerin,
seni tanımayan bu bakışları
affeder mi??

Z/ aman ( sız )

karan