Kursağımda kalanları mahşere saklıyorum,
Bir gün vakti gelince, hepsini ortaya dökeceğim.
Bırakanları orada, yüzleri solgun bir sessizlikle
Tek tek karşılayacağım…
Bu dünyada sustuklarımı orada,
Orada yüzlerine vuracağım.

Beni unutanların unuttuğu yerden
Ben yeniden doğruldum.
Külün içinden çıkan ateş nasıl sızlatırsa
Ben öyle yandım, öyle direndim, öyle büyüdüm.
Hiçbir sel götüremedi içimde birikenleri,
Hiçbir rüzgâr savuramadı omuzlarımdaki yükü.

Gülüşüme bakıp da hafif sandılar beni,
Meğer içimde kaç fırtına esiyor, bilemediler.
Benim sessizliğimi acizlik sananlar
Gün gelecek, o sessizliğin bir hesap olduğunu görecekler.

Ey sırtımda iz bırakanların kervanı!
Bilmez misiniz;
Ben susarım, sabrederim, beklerim
Ama unutmanın kapısını hiç açmam.
Her sözü, her darbeyi, her gidişi
Zaman denen o ince torbaya doldurur,
Bir gün geldiğinde teker teker çıkarırım.

Kalbimi kırıp da sanki hiçbir şey olmamış gibi
Hayatına devam edenler!
Bilin ki ben, gölgeye adım atmadan önce
Işığın nasıl yaktığını öğrendim.
Hainliği tatmadan dostluğun değerini,
Vefasızlığı görmeden sadakatin kıymetini bilenlerden değilim.

Gün gelir…
Diz çöktüğüm değil, dimdik durduğum yerden
İçimin defterini açarım.
Kimin adı kaç satırda geçiyor,
Kimin izi kaç yara yaptı,
Hepsini tek tek okurum mahşer meydanında.

Orada ne yalan söküyor, ne bahane…
Ne gözyaşı kurtarıyor insanı, ne zaman.
Orada sadece hak konuşur,
Sadece yürek konuşur,
Sadece vicdan…

Ben susmuşsam,
Bu dünya duymasın diyedir.
Ama unutmuşsam,
İnan ki ben değilim o unutan.

Kursağımda kalanları mahşere saklıyorum,
Gidip de dönmeyenlerin adını
Sessizliğin en koyu rengine işliyorum.
Kalbimin kapısı herkese açık değildi zaten,
O kapıdan çıkanın geri dönme hakkı da yok artık.

Ben yoluma devam ediyorum…
Bu dünya bana dar geldi,
Ama ben daraldıkça büyüdüm.
Kırıldıkça güçlendim,
Yıkıldıkça daha sağlam ayağa kalktım.

Mahşerde buluşacağız ey unutanlar!
Elimi uzatmak için değil,
Elinizi tuttuğunuz yere bakmanız için.
Orada yüzünüze vuracağım hepsini;
Sustum sandığınız her kelimeyi,
Unuttum sandığınız her acıyı,
Gitti sandığınız her umudu…

Ve o gün geldiğinde anlayacaksınız:
Benim sessizliğim ah değil,
Benim sessizliğim sabır değil,
Benim sessizliğim…
Hakkın terazisine bırakılmış bir adaletmiş meğer.


Kadir TURGUT