0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
76
Okunma
Zamanın hemgameler koparan fırtınaları arasında boğuşurken yalnızlığım
Sessiz ve usulca gelirken uzaktan hayalim
Tren raylari arasına sıkışan umutları kovalarken bedenim
Bir yel alıp savururken herşeyimi
Yine ben ve bensizlik arasinda kalmışken ruhum
Umut ekerdim çorak bir toprağın bağrına
Kuşlar mı çaldı tohumlarımı yoksa yel mi bilemedim
Oyle bir savruldum ki son bir nefesle daldim derin sulara
Bedenim sıkıştı kuytu bir köşeye
Sanki ellerimden kayıp gitti tüm yıldızlarım
Oysa tek tek toplamıştım hepsini
Incili bir kaftan icinde saklamıştım yıllarca
Sonra ne oldu bile diyemeden
Çarmiğa gerilen ipler gibi kopmadan
Bir bakış ile yalvarmadan
Bir katre bir nukte dahi olamadan
Elveda bile çekemedik ki biz bu hayattan
5.0
100% (2)
