ey hayat nicedir beni yorduğun
sesim soluğum da çıkmaz bilirsin
uysal başımla yollarda büzersin ezersin
ellerimle ördüm bugünümü
yorgunluğuma dilim yok
uykusuz kalışlarıma da
çabalarım hayata
çabalarım beni köşeye sıkıştıran yokluğa
bilmeden arşınladığım geleceğe
sevdiğimi de aldın benden
bunca perişanlığa bir o zor geliyor
bir beni o yiyip de bitiriyor
ona da sesim çıkmaz
bildin de beni ondan de git dersin
beni üzdürürsün kah üzersin
nicedir başımı avuçlarımla sarıp
dinleyemedim içindekileri
söz veremedim içinden geçenlere
uzaklaştı içimdeki ben benden
bende uzaklaştım aynalara baktıkça bu bedenden
sessizce dökülüverdi pınarlar alaşağı gözümden
onları gördükçe daha bir ben oldum
ben bana yakınlaştım
kendimin oldum.
başım dik onurumla savaştım
beni yoran hayata asi gelmeden
sukun yürüdüm yollaraında
kilometrelerce
yere basan tabanlarımın acısını içimde hissederek
emeğin önünde
terimin önünde eğilerek ,diz çökerek
bazen de bıkarak senden ey hayat
birşeyler olmalı
bazı güçler bağlamalı
yüreği beslemekle dik tutmalı biliyorum
ben şimdilik bunu sadece düşümde buluyorum
düşlerde gerçek olur
düşlerim gerçek oldu
ellerimle tutuyorum. (esra boyoğlu)