Eskiden bizim zamanımız da...
Ve bizden önce insanlar “iyi” olmaya çalışırdı.
Şimdi ise “iyi görünmeye çalışıyor.”
Gerçeklik, dürüstlük yerini imaja bıraktı!
Vicdan, merhamet yok oldu...
Artık bilgi sayardaki eski bir yazılım gibi...
Çünkü, zaman ile, çağımızın insanı, kalbini değil...
Dış görünürlüğüne önem veriyor...
Kendilerini ona göre güncelliyor...
Birine güvenmek, onun ile samimi olmak!
Neredeyse, aptallık sayılıyor!
Yani, delilikle eşdeğer hale geldi...
Çünkü insanlar artık duygularını değil...
Kendi çıkarlarını koruyor...
Sevgi bile artık, bir yatırım aracı gibi kullanılıyor...
Öyle, düşünülüyor!
“Benimle kalırsa” diye hesap yapılıyor... “Benimle olursa!.”
diyor vs...
Yani, kimse seni sen olduğun için sevmiyor!
O yüzden, sende kendini bulamadığı için gidiyor.
Eskiden karakteri idi insanın kimliği!
Şimdi ise, takipçi sayısı oldu.
Eskiden sessizlik derindi...
Şimdi ilgisizlik, bir güç gösterisi oldu.
Günumızde düzgün insan bulmak zor...
Çünkü herkes "maskeli ve
doğru” görünmeye çalışıyor...
Ama, kimse
“doğru olmayı, dürüst kalmaya” çalışmıyor...
Çünkü, bu zamanda dürüst olmak!
Biraz saf olmak demek!
Sevgi yok!
Saygı hiç yok!
Sadakat ise, modası geçmiş bir duygu gibi...
Ve kimse, sade, ama gerçek bir sevgiyi...
çok ama tam saygıyı tercih etmiyor...
İlgi göstermiyor...
Yine de…
Bu duygusuzluğun içinde az sayıda da olsa,
hala kalbiyle konuşan ve samimi insanlar var.
Onlar mütavazi ve sessizdir!
Üstelik gösterişsizdir!
Ama birinin ruhuna dokunduklarında iz bırakırlar...
Onlar azda olsa, vardır!
Ve eğer bir gün böyle birine rastlarsan!
Onu kaybetmemek için değil!
Kazanmak için yanında kal!
İyi insanlık kaybolmadı...
Sadece vurdumduymaz olmayı seçti...
Teknoloji ile şımardı..
Ve kendinden geçti...
Dinçer DAYI