Bugün günlerden pazartesi
Ve yine sen yoksun
Ben yine aynı ben
Çayımdaki dem yine aynı dem
Ama sen yoksun yanımda yâr .
Sensiz biçare , sensiz melül, sensiz mahsun
Kaderimmiş deyip çekiyorum işte.
Ama şunu bil ki seni hep bekliyorum
Gelsen de ,gelmesen de .
Bugün günlerden pazartesi
Yine elimde kalem, seni yazıyorum
Hani gelince tarlasındaki tek başına açan papatya gibiyim
Etrafım gelince ama ben tek başımayım
İsyan etmiyorum, hayıflanmıyorum
Ama çok özlüyorum
Seni ben o kadar çok sevdim ki,
Çıkarsız, beklentisiz, sadece saf bir duygu ile .
Yanarcasına, sanki ölürcesine, parçalanırcasına
Her halinde sevdim,
Sana bakarken de ,
Gözlerimi yumunca, ağlarken, her daim
Ben seni gecenin karanlığındaki o ay gibi sevdim
Ben seni sabah doğan güneş gibi,
Şafaktaki tan yeli gibi,
Okunan ezan gibi,
Ben seni dünyayı ısıtan güneş gibi sevdim .
Elini tutamasam da, gözlerine bakamasam da ,
Yanağını bir öpücük koyamasam da ,
Ben seni en son sonsuz umutlarla sevdim .
Ben seni karanlık gecelerdeki dualarım da sevdim.
Ben seni unutamıyorum.



Biliyorum unut demiştin giderken ,
Ama ben seni bir umut unutamadım .
Unutamıyorum, ben unutamadım,
Sen unut beni
Ben razıyım her şeye,
Özleme,hasrete, sessizliğe, sensizliğe
Ben sensiz ölüme bile razıyım .
Ama senle sonsuza kadar yaşamak ,
Şimdi çaresizce sevdim seni ama,
Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu,
Ne de vicdanımını etkileyen bir geçmişim.
Ne hissettiysem onu söyledim , onu yaşadım
Yaşadığım tek bir andan bile pişmanlık duymadım .
Asla keşkelerim olmadı .
Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım.
Karşıma bazen gerçek yüzler, bazen de sahte yüzler çıktı .
Ama olsun, ben yine sadece hislerimle yaşadım .
Asla sevmediğin birine seni seviyorum demedim.
Ya da birini severken karşılığını beklemedim .
Dostluğuma değer biçmedim .
Sevdiğime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.
Sevdiysem sonuna kadar gittim.
Bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim .
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.
Ama hata insana mahsustur dedim, affettim .
Af dedim, af diledim
Kimileri birden fazla kırdılar beni,
Ama ben onları yine de affettim .
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar,
Belki de sessizce içten içe güldüler .
Ama asıl unuttukları şuydu ,
Ben aldanmadım.
Aldanan her zaman kendileri oldu .
Ama bunu anlayamadılar .
Bir insan kaybının ne demek olduğunu bilmedikleri için ,
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için ,
Oysa ben hiçbir zaman insan kaybetmem ,
Hiç insan kaybetmedim,
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar .
Ben hiç insan kaybetmedim,
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar....