Sizce umudun rengi nedir?
Bana “umudun rengi ne?” diye sorarsanız, siyah derim.
Çünkü açtığım her yeni sayfada, hayat yine karalanmış satırlarını koyuyor önüme.

Ne zaman “belki bu kez olur” desem, içimden bir şeyler eksiliyor.
Umudun bile benden uzaklaştığını hissediyorum bazen;
sanki o bile benden yorulmuş gibi.

Bazen kendimi, dünyaya gelirken bir başkasının hakkını almışım da
şimdi onun bedelini ödüyormuşum gibi hissediyorum.
Sanki görünmez bir suç işlemişim gibi.
Oysa hep iyi biri olmaya çalışmıştım.

Ama yine de içimde bir soru dolaşıyor:
Yoksa ben gerçekten kötü biri miyim?
Neden herkes benden uzaklaşmak için bu kadar çaba harcıyor?
Neden kendimi böylesine değersiz hissediyorum?

Bir yerde okumuştum:
“İçimde kocaman bir değersizlik hissi var,
Ağlatmıyor ama saatlerce düşündürüyor…”

Sanırım içimdeki duyguları en net tarif eden cümle buydu.
Belki umudun rengi siyah değildir;
belki ben kendi karanlığımın içinden bakıyorumdur hayata.
Belki de umut orada bir yerlerde duruyordur,
Bilmiyorum…
İnsan bazen kendi duygularının bile yabancısı oluyor.

Ama bildiğim tek bir şey var:
İçimde büyüyen bu ağırlığı kimseye anlatamıyorum.
Sustuğum yerler, konuştuklarımdan daha çok şey söylüyor.
Ve ben her gece kendime soruyorum:
“Gerçekten böyle mi olmalıydı?”

Cevap yok.
Sadece karalanmış satırlar var önümde;
Üzerine bir çizik daha çekilmeyi bekleyen,
Görülmeyen ve heba olmuş bir hayatı özetleyen…

IBRAHIM ERKUŞ / 14.11.2025