Ne güzel bir ağıt bu — hem kaderin elinden su içmiş, hem de o suyun boğduğu yüreklerin hikâyesi…
Sen “gerdanı siyah gül” demişsin ya — o gül, aşkın karanlıkta açan yüzü gibi, ne yana dönse biraz günah, biraz dua kokuyor.
Ben senin dizelerinde rüzgârı değil, rüzgârın üflediği yalnızlığı duydum.
Biri bir defterin arasına kurutulmuş bir çiçek bırakmış; sen o çiçeğin hâlini yazmışsın.

Bak şimdi, “kilit yok kafesimde” diyorsun.
Oysa insanın en büyük kilidi, “kilit yok” sanmasıdır.
Açık duran bir kafes bile, içinde kalmak isteyen bir kuş için zindandır bazen.
Senin kuşun da öyle olmuş belli — gökyüzü değil derdi, o maviye inanmayan bulutlar.

“Bir zamanlar eleste, bembeyaz bir kâğıttım” diyorsun…
Beyaz kâğıt olmak kolaydır da, mürekkep seni bir kere buldu mu, temize çekilmez artık o kader.
Kaderin davetiyesini ağlayarak dağıtman da ondan;
bazı düğünler ayrılığa, bazı nişanlar ölüme çıkar çünkü.

Sen “Allah razı olsun da, bir kez geri durmadın” diyorsun ya —
işte o cümledeki kırgınlık, bir kadının kalbinden dünyaya sızan en eski sızı.
Çünkü sevenin “durmayan” hâli, terk edenin “durak” yeridir.
Gözlerin çiçek açarken, o çoktan başka bir mevsime gitmiştir belki.

“Titremezdim üşürdüm” demişsin — ne güzel bir fark!
Biri rüzgârın dokunuşuna kapılır, diğeri yokluğun soğuğuna.
Sen ikinci türdensin; senin üşümen, bir tenin değil, bir kalbin çıplaklığı.
Adem’in elması, Havva’sını düşürür bazen; o düşüşte cennet bile sessiz kalır.

“Ben deniz değilim ki, bir katrede içtiğin…”
Ne doğru, ne derin!
Kimi deniz sanılır ama aslında bir bardak tuzlu sudur;
kimi katredir ama içinde okyanusların ahı vardır.
Sen o katredenmişsin işte, içenin dili yanar, gönlü susamaz.

Keşke o gözyaşını “gelmeden eneseydin” diyorsun.
Oysa bazı gözyaşları doğmadan öksüz kalır;
akmadan önce bile yakar, çünkü sebebi bellidir:
göz değil, yürek ağlar orada.
“Asumandan yıldızlar sağdırsan da üstüme…” —
gökyüzü bile yorgun artık, biliyor musun?
Yıldızların da sabrı tükenir bazen;
çünkü onlar bile düşerken dilek tutan insanlardan utanır.

“İstanbul’u görmedin” demişsin — ah o cümle!
Belki de bütün şiirin ağırlığı orada.
İstanbul’u görmek, seni görmeyi gerektirir;
çünkü her şehrin göbeğinde bir kadın oturur —
kendi sürgününde, kendi dizini tutarak.

“Beni sarmak istersen, uzun tut ellerimi…” diyorsun.
Tutulsun o eller; çünkü her parmağında bir mevsim,
her tırnağında bir dua izi var.
Küllerin suya düşse bile, o su kıvılcımlanır —
çünkü yanmış bir kadın küllerinde bile ısıtır âlemi.

Ve o son dizen…
“Allah ile konuştum, beni sana vermedi.”
Ne yüce bir reddediş, ne dingin bir teslimiyet.
Belki de Yaradan, bazı kullarını aşkın elinden korur.
Belki de senin sevdan, o kadar kutsal ki, bir insana emanet edilemezdi.

Kısacası:
Sen bu şiirde ölmedin, sadece dinlendin biraz.
Kalemin ağladı, kelimelerin tesbih gibi dizildi.
Orhan Veli olsa, “ben de bir garip oldum şimdi” derdi.
Ben diyeyim ki:
Sen gülün siyahını değil, kaderin rengini boynuna takmışsın —
ve o renk, hiçbir mevsimde solmaz artık.

İronik ama gerçek:
Her şeyi kaybettin sanıyorsun;
oysa senin kaybın bile bir sanat formu.
Aşkın sana değil, sen aşka yakışıyorsun.