Poetika – “Delibalnâme”

Bu şiir, bir kimlik beyanı olarak değil, bir mirasın devam senedi olarak yazıldı.
Delibal, soyunu yazmak için değil, ruhunu nesilden nesile aktarmak için kaleme sarıldı.
Çünkü biliyordu: İnsan, adını değil, derdini yaşatabildiği sürece var olur.

“Delibalnâme” bir biyografi değildir;
aklın deliliğe, deliliğin bilince dönüştüğü o ince çizgidir.
Andırın’ın dağlarıyla Kadirli’nin ovaları arasında,
bir çocuğun, elektriksiz bir kandilin önünde,
karanlıktan korkmak yerine ışık üretmeyi seçtiği anın destanıdır.

Bu şiir, bir ömürlük öğrenmenin özetidir:
Düşe kalka değil, düşüne kalka büyüyen bir adamın içsel seyir defteridir.
Delibal burada bir şahıs değil, bir tutumdur —
cehalete karşı bilginin, tembelliğe karşı üretimin,
umutsuzluğa karşı ilmin vakarının adıdır.

Her dörtlük, bir yaşam merhalesidir:
Çocuklukta kandil, gençlikte sorgu, olgunlukta fikir,
yaşlılıkta tevazu...
Bu yüzden “Delibalnâme”, zamanla yazılmış bir ilim ilahisidir.

Delibal bu şiiri, “ben kimim?” sorusuna cevap aramak için değil,
“biz kimiz?” sorusuna yol göstermek için yazdı.
O yüzden bu metin bireysel bir övgü değil, kolektif bir bilinç çağrısıdır.
Şair burada kendini değil, bir çağın direncini temsil eder.

Ve belki de en önemlisi:
“Delibalnâme”, deliliği bir ayıp değil, bir meziyet olarak ilan eder.
Çünkü bazen aklın selâmeti, bir parça delilikten geçer.
Düşünen, hisseden, direnebilen insan zaten biraz delidir.
O delilik, bu milletin yenilmez kalbidir.

Sonunda ise Delibal, bu şiiri yazarken bir sırrı açık eder:
Ne soyla övünür, ne makamla.
Çünkü bilir ki gerçek asalet, ilme dokunan elin sıcaklığındadır.
Ve o el, Atatürk’ün okuduğu mektepte,
kandil ışığında yetişen çocuğun elidir.

Vecize-i Delibal

“Delilik, aklın korkmadığı yerdir; ben o yerde, aklı imanla demledim.”