Ömrümüzün ilk demi, baharındaki hisler,
Gençlik yıllarına has, görülen pembe düşler,
Olur olmaz düşülen, tüm karmaşık yeisler,
Duygu mevsim-i hazan, düştü kızıl gazeller,
Göz pınarları kuru, sözlerse tükendiler.

Acıları yakanla barışınca bekada,
Vesileler yaratan Hakk teala olunca,
Nefeste kin kalmadı, nefret biter selada,
Zaman tarlası ömrün, vakt-i hasat harmanda,
Yürek sırlar makamı kalır ruh-u revanda.

Ömrü Cahiliye kırk yıl, sonra olur sonbahar,
Ruh göçe hazırlanır, ayan olunca izhar,
Insan aşk-ı ilahi, O’nun sevgisi sarar,
Cennet pınarlardan akar inci mercanlar,
Kavuşunca çağlayıp coşar bütün duygular.

Cemre aşka düşünce filizlendi gönlümde.
Tövbe ettim istemem, dönmeyi o günlere,
Hakkımı helal ettim Hakk’tan gösterilince,
Hasret kaldım Rabbimin Cemalini görmeye,
Sonsuz şükürler olsun bütün öğretilere.

Nurelî - 8 Kasım 2025