Gençliğimi bitirip belimi büktüren,
Beni genç yaşımda çöktüren yıllar.
Çorak tarlalara tohum ektiren,
Mahsulü almadan yaktıran yıllar.

Bahar da bağıma hazan estiren,
Bal veren arıyı güle küstüren,
Cahil karşısında dilim susturan,
Beni benden bile bıktıran yıllar.

Şah olmadan şahbaz olan çok olur,
Nerede kötü varsa hep beni bulur.
Kalırsa dünyada insanlık kalır,
Doğruyu eğriye yıktıran yıllar.

Bazen susmak çare, bazen olmuyor,
Açların hâlinden toklar bilmiyor.
Fakir selam verse zengin almıyor,
Boş yere çakmağı çaktıran yıllar.

Yalan dünya terse dönüyor sanki,
Herkes birbiriyle yalandan kanki.
Sonumuz pek hayır değil inan ki,
Nafile dişimi sıktıran yıllar.

Bak işte haybeye geçiyor zaman,
Her şeyimiz eksik, diyoruz “tamam.”
Paslandı kınında kılıçla kama’m,
Gözümden yaşları döktüren yıllar.

Namertlik çoğaldı, mertlik bozuldu,
Milletin dilinde yalan koz oldu.
Evlatlarımızın çoğu yoz oldu,
Dilimden kan irin söktüren yıllar.

İsrafil’i haklı iken ezdiren,
Diyardan diyara gurbet gezdiren,
Nesimî’yi diri diri yüzdüren,
Mansur gibi dara çektiren yıllar.


20.05.2025

İSRAFİL BİLİCAN