Hazan Vakti Gönlümde

Bir yaprak daha düştü gönlümden,
Takvimden bir gün daha eksildi.
Ömrüm akıyor sessiz, sensiz, anlamsız,
Rüzgâr gibi geçip gidiyor fark ettirmeden,
Bir yanım hâlâ seni bekliyor gizlice.

Bile bile yaktım yüreğimi aşkına,
Gözlerini gördüğüm anda yandı içim.
Küllerim savrulsa da dört bir yana,
Bir tek senin ismini saklar kalbim,
Bir tek seninle başlar her sızım.

Muhabbet bağıma prangalar vurulmuş,
Dilim sustu, kelimeler küskün artık.
Ne şiir düşüyor dudaklarıma,
Ne dua çıkıyor kalbimin kapısından,
Suskunluğum bile seni anlatır.

Hazan mevsimi çöktü gönlüme,
Adını vuslat sandım yokluğunda.
Kuş uçmaz, kervan geçmez yollarımda,
Bir ben varım, bir de sessizliğin,
Gecem bile senin adınla ağlar.

Kefaretim neydi bu aşkta bilmem,
Belki de seni çok sevmekti suçum.
Saadeti heba edilmiş bir ömürle kaldım,
Ellerim bomboş, yüreğim yorgun,
Yine de razıyım seni sevdim diye.

Bu şehir bir girdap, çekiyor beni içine,
Her köşesinde senin adın yankı.
Sarmaşık olmuş hüzün, dolanmış gönlüme,
Adımlarım seni arar her gece,
Her sokağına düşer kalbimin izi.

Yollar karmaşık, çıkmazlar hep sana,
Bir umut, bir dua, bir nefes gibi,
Kaybolsam da bulurum seni sonunda,
Sensizliğin koynunda bile varlığın,
Bir ışık gibi sızar karanlığıma.

Ve şimdi, bir yaprak daha düştü gönlümden,
Bir dua daha eksildi ellerimden.
Ömrümden bir mevsim daha gitti,
Ama sen, ey kalbimin en sessiz sahibi,
Hâlâ aynı yerdesin içimde.