Cafer’ i çocukken bilen bilirdi
Hem uslu hemi de söze gelirdi
Büyüdükçe ne olduysa delirdi
İpe sapa gelmez bir adam oldu.

Sorana : - Daraldım bu köyden; derdi
Şehre gitme hayalini güderdi.
Nerde akşam orda sabah ederdi
İş güç nedir bilmez bir adam oldu.

Kafayı birine taktı mı takar!
Pire için yorgan , döşeği yakar
Çoğu zaman bön bön, anlamsız bakar
Surat duvar, gülmez bir adam oldu.

Askere gidince uslanır dedik.
Karavana yiyip, beslenir dedik
Köye bir döndü ki hepinen hödük!
Gayri iflah olmaz bir adam oldu

Askerde de rahat durmamış herhal
Komutan demiş ki: -Götürün derhal!
Patates soysun hergele, kırk çuval
Hepten laf anlamaz bir adam oldu.

Evlendi yine kar etmedi buna
Sürmedi elini suya sabuna
İki çocuk, bir eş, bir garip ana
Görmez,duymaz,aymaz bir adam oldu

Ne yaptı ne etti şehire gitti
Gündelik iş tuttu , ırgatlık etti
Elde avuçta ne kaldıysa bitti
Gözü ,karnı doymaz bir adam oldu.

Cafer’ in ahvali böyleydi işte!
Takılıp kalmıştı bir kuru düşte
Darmaduman oldu gencecik yaşta
Üzülmeye deymez bir adam oldu!..
MVG 07.11.2025