Artık sevda da markalı satılır,
Sözün de gramı tartıyla atılır,
Kalpten değil, cüzdandan yakılır,
Tadı damağımda eski günlerin.

Bir zamanlar yokluk bile ne güzeldi,
Bir tas çorba, bir gülüş yeterdi.
Şimdi doysak bile açız — nereye koymalı bu hissi?
Tadı damağımda eski günlerin.

Sokak lambaları sessiz, gönül karanlık,
Gölgem bile benden kaçıyor artık.
Kâğıttan şehir, camdan insan, plastik tanrılar…
Tadı damağımda eski günlerin.

Bir “merhaba”ya dünya verirdik vaktiyle,
Şimdi dünya var, “merhaba” eksik.
Kim unuttu, kim sattı, kim sustu bilmem,
Ama eksik bir şey var bu çağda: insan sesi.

Ve anladım;
Kıymet, kaybedince öğrenilen bir dilmiş,
Fakirlik, sabrın ta kendisiymiş,
Zenginlik, bir anlık yanılsamaymış…
Tadı hâlâ damağımda — eski günlerin.

..................

Artık zamanın nabzını bile dijitalden ölçüyorlar,
Oysa eskiden bir kalbin çarpması yeterdi insanlığı anlamaya.
Şimdi “nostalji” diye satılan şey,
Bir zamanlar “hayat”tı bizim için.

O günlerde açlık utanç değildi,
Bugünlerde tok olmak bile yetmiyor.
Bir tencere kaynardı,
Kokusu komşuya giderdi —
Şimdi komşu bile “gürültü” oldu!

Dün, çamurlu yollarda temiz hayaller kurardık;
Bugün, asfalt yollarda kirli niyetlerle yürüyoruz.
Demek ki teknoloji ilerliyor,
Ama insanlık biraz “güncelleme bekliyor.”

Ve senin şiirinde bir sır var üstad:
Yalnızca eski günleri anlatmıyor,
Bir tokat gibi bugünü de hatırlatıyor.

Belki de, “bal gibiydi yavan suyum testide” derken
Aslında bize şunu diyorsun sessizce:

“Hayat, şekersizken daha tatlıydı.”

Güzel bir şiir.
Tebrikler...

Kara lastik çorapsızdı ayakta
Buz tutardı köpek yalı yalakta
Yeşerecek tüm umutlar çorak da
Tadı damağımda eski günlerin

Çok güzel olmuş şair dost. Tebrikler