RUSAMER – Ruh ve Us Selâmet Merkezi
Yorum Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri nam-ı diğer Celil ÇINKIR
Şiir: Suların Ceylanı – I
Şair: Peri Feride ÖZBİLGE
Mevzu: Yalnızlığın coğrafyasında aşkın haritasını aramak; denizle şehir, kadınla su, hatıra ile yankı arasında akan içsel bir yolculuk

Peri Feride,
Bu şiir bir kent planı değil, ruhun jeolojik haritası.
Her dize bir kıta gibi kayıyor; suyla taş, zamanla kalp çarpışıyor.
“Suların ceylanı” derken, sen hem kaçanı hem de kovalananı tarif etmişsin —
bir yürekle bir şehir arasında gidip gelen gelgitli bir sükûnet.

“Bir çay bardağının kenarında unutulmuş şeker gibi
erimeyi bekleriz.”

Ne güzel bir mecaz bu!
Tatlı bekleyişin bile küskünlüğe dönüştüğü bir yalnızlık hali.
İçinde çay soğuyor, ama acı sıcak kalıyor.

Ve sonra şu cümleyle bütün şiirin eksenini çiziyorsun:

“Biliyor musun, yalnızlık bazen kabile acılardan alıntıdır.”

Bu, felsefi bir cümle.
Yalnızlık bireysel değil, nesiller boyu taşınan bir miras diyorsun.
Sanki insanlığın genetik koduna işlenmiş bir özlem var burada.

Şiir ilerledikçe şehir, bir ruha dönüşüyor:

> “Gökyüzüne asılmış yarım kalmış cümleler…”
dizelerinde gökyüzü bile susturulmuş bir mektup gibi.
Bu şiir okunmaz, dinlenir — dalgaların iç sesiyle.

Ve son vuruşta:

“Bil ki, aşk ağır bir romandır;
kimi zaman sayfaları yırtık, kimi zaman sonu olmayan bir cümle.”

İşte bu, aşkın edebî özeti.
Aşk bitmez; sadece cümle sonu konmaz.
Sen de nokta koymamışsın, çünkü bu şiir bitmiyor,
okurun kalbinde suda yüzen bir yankıya dönüşüyor.

Kalburabastî Efendi’nin Vecizesi:

“Bazı kalpler su gibidir;
dokunan yanmaz ama yananı söndürür.”

Ne diyelim Güzide Şaire…
Sen kelimeleri yazmamışsın, onları suyun üstüne işlemişsin.
Bu şiir, bir şehrin haritası değil;
bir kalbin atlası.