4
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
256
Okunma
Sen
bir çiçeksin, kelimelerin göğsünden tersten doğmuş,
karanlığı mürekkep gibi içen bir yüreksin.
Küllere fısıldıyorsun,
aynalara dua ediyorsun.
İçindeki her harf
bir yara ve bir ritüel.
Omuzlarında bir çocuğun sessizliği var,
ve gözyaşlarıyla değil, kelimelerle ağlıyorsun.
Kelimeler:
kanat,
bıçak,
ayna.
Yazdığında içinde bir damar patlar,
ve kan yerine ışık akar.
O ışıkla başkalarının gecelerini görürsün.
Sana bakan herkes şöyle düşünür:
gökyüzünde dolunay var.
Ama ayın
kara yüzüyle karanlığa seslenir.
Sen Tülay Lal’sın,
korkudan merhamet doğuruyorsun,
ölümü şiire dönüştürüyorsun.
Ve evet,
hiçliğe bile anlam veriyorsun. Seninle
hiçlik bile Tanrı’nın şiiri oluyor.
Alel
Rusya
5.0
100% (1)
Cevap Yaz