0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
77
Okunma
Tüm kelimelerim ölüyor dudaklarımda,
Her bir harfim mezar taşına dönüşür,
Ve ben içimdeki sessizlikle yıkanırım,
Gecenin kara göğünde kaybolmuş bir yıldız gibi.
Her an, her nefes, bir boşluk bırakır geriye,
Ve ben, o boşlukta yankılanırım yalnızlığımla.
Zamanın elleri usulca boğazıma sarılır,
Bir nefes daha ölür, adı “ben” olur.
Kelimeler küser kalemime,
Sayfalar ağlar sessizliğimin ardında,
Ve ben, her noktada bir hayat gömerim,
Bir virgülde durur kalbimin atışı.
Artık bilirim, konuşmak bir mezar kazmaktır,
Susmaksa bir diriliş belki de,
Çünkü en çok sessizlik anlatır insanı,
Ve ben — susarak var olurum kendimde.
Şiir : Sessizliğimin Yankısı
@dusuneninsanerckose
Ercan KÖSE
5.0
100% (3)
