Düşe motif ettiğim, gök kuşak renk karışım,
Yaratandan armağan, “nur” obu yayla kızı.
Ömrümün baharına seni katmak yarışım.
Hadi yanan kalbime “gir” obu yayla kızı.

Rengârenk fistan giymiş markalı gâvur malı.
Yaşmağı çıngıraklı el göz nurdan oyalı,
Elbisesi tertemiz ama etraf yamalı,
Yemeni sarmış başa “dar “obu yayla kızı.

Pencerenin dibinde güne gülücük sokar,
Masmavi gözü, kaşlar ok gibi içe akar,
Al al yanaklarıyla nice canları yakar,
Dudakları kırmızı “nar” obu yayla kızı.

Bele kadar upuzun simsiyah örgülü saç,
Bahar çiçeklerini başına yapmış ataç,
Toprak işler nasırlı ellerin yüreğe taç,
Yeşil göz kalem kaşlı “yar” obu yayla kızı.

Vurgun vurmuş gül gibi yerleşirsin sineme,
Dalgalanır lüle saç rüzgârda dört bir yana,
Işık saçan gözlerin yıldız gibi şahane,
Mütevazı bakışın “var” obu yayla kızı.

Menekşe mor sümbüller,.. Kokar hep saç kokunda,
Bir busecik kondursan, açılsın gözler sende,
İlkbahar nakavt olur o yeşil gözlerinde,
Cennetten güneş inmiş “yer” obu yayla kızı.

Ressam çizse resmini resmi olmaz bir kızsın,
Gezsem dünyayı eşi benzeri bulunmazsın,
Tüm kalpleri fetheden sen çok çok vicdansızsın,
Yüreği yakıp gitti “kor” obu yayla kızı.
1998
İbrahim Özdemir